Het ergste liedje

Gisteren hoorde ik het weer, het op afstand onnozelste reclameliedje dat er is. Het gaat zo:

Je kan er uren slijten, de parken zijn er groen.
Je kan er langs de grachten lopen,
dat zou je eigenlijk wel eens moeten doen.
Je bent er vogelvrij, omdat er alles kan
In elluk mensenhart daar vind je Amsterdam.

Het op klaaglijke toon gezongen liedje is onder een filmpje gemonteerd, en dat filmpje is juist wel aardig. Het bestaat uit filmfragmentjes uit de tijd dat het paard in Amsterdam nog emplooi vond als trekker van karren en er in de Jordaan nog accordeon werd gespeeld. Nu moet ik zeggen dat ik dergelijke beelden uit ons verre verleden altijd heel fascinerend vind, dus ik ben waarschijnlijk wat vooringenomen. De naam van de kaas is in elk beeld toegevoegd als bestond het merk toen al. Maar dat stoort lang zo erg niet als dat rare liedje. Kijk zelf maar (geluid uit!)

There will be blood

Why don’t I own this?" Dat is de vraag die de oliebaron met de grootst mogelijke nadruk stelt. Heeft hij geen recht op rijkdom? Werkt hij er niet hard voor soms? Daniel Plainview is een hardvochtig man. Het is uiteindelijk zelfs de vraag of dat wat uitingen van genegenheid lijken eigenlijk geen pogingen zijn te beschermen wat nog van pas kan komen.

Indringende film:

 

Eerste Paasdag 2008

Obama's remarks on race

Ik las de rede van Obama en die is warempel niet mis (afgezien van de vraag of ik het overal met hem eens ben).

http://thepage.time.com/full-text-of-obamas-remarks-on-race/

Zelfs dacht ik even: hadden wij maar een politicus die de zaken zokan en durft te benoemen, iemand die niet kiest voor de veiligheid vande waan van de dag.

The Shins – Pink Bullets

I was just bony hands as cold as a winter pole
You held a warm stone out new flowing blood to hold
Oh what a contrast you were
To the brutes in the halls
My timid young fingers held a decent animal.

Over the ramparts you tossed
The scent of your skin and some foreign flowers
Tied to a brick
Sweet as a song
The years have been short but the days were long.

Cool of a temperate breeze from dark skies to wet grass
We fell in a field it seems now a thousand summers passed
When our kite lines first crossed
We tied them into knots
And to finally fly apart
We had to cut them off.

Since then it’s been a book you read in reverse
So you understand less as the pages turn
Or a movie so crass
And awkardly cast
That even I could be the star.

I don’t look back as much as a rule
And all this way before murder was cool
But your memory is here and I’d like it to stay
Warm light on a winter day.

Over the ramparts you tossed
The scent of your skin and some foreign flowers
Tied to a brick
Sweet as a song
The years have been short but the days go slowly by
Two loose kites falling from the sky
Drawn to the ground and an end to flight.

Beroemde dode

Hugo Claus is dood. Een beeldbepalend, of liever: taalbepalend schrijver voor Vlaanderen en het Nederlands (van zijn films was ik, voorzover ik ze gezien heb (en het een hangt met het ander samen) minder onder de indruk).

En dan.

Dan moet er over hem gesproken worden. Natuurlijk moet er over hem gesproken worden. Zouden wij niet spreken bij het sterven van een groot schrijver!? Over zijn leven, over zijn werk vooral.
Maar er wordt nu vooral over zijn sterven gepraat en over wat daar direct aan vooraf ging.

Ieder televisieprogramma dat ook maar enigszins aansluit bij de actualiteit praat over het sterven van Hugo Claus, het liefst met mensen die erbij zijn geweest en, als tweede keus, dat wel, met goede vrienden. Sommigen zijn de hele avond onder de pannen met hun verhaal.

Wanneer hebt u hem voor het laatst gesproken, hoe was hij de laatste dagen van zijn leven, wat heeft hij gedaan, hoe hebt u dat ervaren, wie waren erbij? De nieuwsgierigheid wordt ruimschoots gestild. Maar waarom moet ik eigenlijk weten dat hij nog naar de film is geweest met zijn vrouw (Paris) en dat er op die avond met vrienden zo gelachen is? Wat vertelt dat mij over de kunstenaar Hugo Claus?

Het meest bijzonder vind ik nog wel dat al die intimi er zo monter over praten. Er is er niet een die bij de herinnering aan dat dierbaar moment met die dierbare vriend eens vol schiet of zelfs maar hapert in zijn monterheid.

Een bank valt om. Of nee, toch niet…

De Amerikaanse zakenbank Bear Stearns raakte in problemen doordat hij te diep in te riskante hypotheken zit, kreeg miljardensteun van de Federale Banken (FED),  verloor desondanks op vrijdag de helft van zijn beurswaarde, en werd twee dagen later voor een fractie van die waarde overgenomen door JP Morgan, een andere zakenbank. Waarbij de staat het risico voor 30 miljard   dollar overneemt van JP Morgan.

We hebben het over de herauten van de vrije markt, degenen die de wereld rond gingen om te verkondigen dat de enige manier om een gezonde economie, welvaart en vrijheid te bereiken is, dat de overheid zich niet bemoeit met de markt, dat publieke bedrijven geprivatiseerd moeten worden en dat de tucht van de markt zal leiden tot het beste product tegen de laagste prijs.

Het product van Bear Stearns was onder meer hypotheken. Dit product werd onder meer verkocht aan mensen die uiteindelijk niet in staat bleken de aangegane verplichtingen na te komen. Het product werd bovendien zodanig verknipt, verpakt en doorgeplaatst naar andere financixc3xable instellingen dat nu, nu de kredietcrisis al maanden voortduurt, nog steeds niet duidelijk is waar de risico’s zich werkelijk bevinden. Zodat de hele sector als verlamd zit te wachten tot de wind gaat liggen en niemand nog iemand kan vertrouwen (als ik hem geld leen, is hij dan morgen nog wel in staat mij terug te betalen?)

Het is wel ironisch dat juist de verkondigers van de ideologie van de vrije markt als enigen immuun blijken te zijn voor haar konsekwenties. Er komt geen faillissement, er komt geen massaontslag, nee, de zaak wordt met miljarden uit de publieke portemonnee overeind gehouden. En natuurlijk kan dat ook niet anders. Want als deze bank valt vallen er meer en dan breekt de crisis echt door naar de rexc3xable economie, de economie waarmee wij gewone mensen dagelijks te maken hebben.
Maar voor de heren en dames van Bear Stearns moet het toch een koude douche zijn: gered door de overheid. Of zouden ze toch te cynisch zijn om zich daardoor van de wijs te laten brengen?

Ik ben bedrogen!

Nietsvermoedend heb ik decennia lang mijn haar gewassen. Nooit heb me echt gebonden aan een bepaald merk of type shampoo. Het moest niet te duur zijn, dat is al die tijd het belangrijkste criterium geweest. Want in al die verhalen over en bijzondere ingredienten van shampoos heb ik nooit geloofd. Maar ook in de categorie ‘betrekkelijk weinig nonsense’ is er nog genoeg te kiezen; flessen met als opdruk ‘shampoo’, daarvan zijn er nooit te weinig.

Maar wat blijkt?

Ik heb al die jaren mijn haren gewassen met shampoo voor vrouwenhaar! Al die shampoo was shampoo voor vrouwen! Pas nu, in 2008, nadat ze mij al die tijd onwetend hebben gelaten, komt de aap uit de mouw. Pas nu presenteren ze de shampoo for men!

Geen water

Toen ik vanmorgen om half acht de kraan open draaide om de ketel te vullen kwam er niets uit. Een mevrouw van het waterleidingbedrijf vertelde mij even later dat de hele stad en nog wat aanpalende dorpen het zonder water moesten doen. Uiteindelijk wist ik toch nog anderhalve centimeter water in een steelpannetje aan het stokkende leidingnet te ontfutselen, wat mij zo vroeg op de dag met een dilemma opzadelde: wat te doen met dat beetje water? Tanden poetsen, in ieder geval mijn gezicht maar ‘wassen’, of er toch maar een beetje thee van zetten?

Ongewassen haastte ik mij naar de supermarkt, in een poging mijn keuzemogelijheden wat te verruimen. Onderweg vroeg ik mij af wat ik zou doen: zo veel mogelijk water inslaan, om mij in te dekken tegen langdurig haperen van de watertoevoer, of mij beperken tot slechts enkele liters, rekening houdend met alle anderen die nog water zouden willen bemachtigen?

Het water was al op, de laatste liters stonden in de ongewoon lange rij voor de kassa. Verschillende mensen hadden mijn dilemma op verschillende wijze opgelost, zag ik. De een ging met veel water naar huis, de ander met enkele flessen of pakken. Ik kocht een paar flesjes ijskoffie (macchiato), want zonder koffie wordt zo’n dag zonder water natuurlijk zeker niks.

Hij duurde alles bij elkaar niet lang, deze watervrije periode, tegen koffietijd was het lek gedicht. Toch was het interessant eens mee te ondervinden hoe schaarste aan iets dat zo alledaags lijkt, je meteen voor vragen stelt waarvan het beantwoorden toch enig inzicht geeft in het gedrag van mensen in extremere situaties dan waaraan wij gewend zijn.   

Paddo's toch verboden?

Vooral na de aan het gebruik van paddo’s toegeschreven dood van de Franse toeriste Gaelle Caroffontstond er nogal wat beroering rond de paddo. Dienstdoend minister vanVolsgezondheid, Welzijn en Sport Ab Klink (CDA) kondigde vervolgens eenverbod aan op de verkoop van verse paddo’s. Dat hij toch besloot eerstnog om advies te vragen kon gemakkelijk gezien worden als de poging vaneen verstandig politicus tijd te winnen om, als de kou uit de lucht zouzijn, een verstandig besluit te nemen. Van besluiten gebaseerd opdemagogisch gekrakeel, het soort drukte waaraan wij in Nederlandinmiddels gewend dreigen te raken, krijg je immers alrijd spijt, vroegof laat.

Inmiddels heeft de minister het gevraagd advies,uitgebracht door het Coxc3xb6rdinatiepunt Assessment en Monitoring nieuwedrugs (CAM), onderdeel van de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ).

"Hetgebruik van hallucinerende paddestoelen (paddoxe2x80x99s) levert een dusdaniglaag risico op voor de individuele gezondheid en de samenleving dat hetverbieden van paddoxe2x80x99s een te zwaar middel is in verhouding met deoverlast en schade door het huidige gebruik."

Eenadvies waar een verstandig minister zijn voordeel mee kan doen, zou jedenken. Maar met zoveel nuchterheid kan de minister toch niet uit devoeten. Zijn vraag om advies blijkt geen opzetje om tijd te winnen tezijn geweest. Minister Klink besloot het advies van het CAM naast zichneer te leggen; hij vindt paddo’s wxc3xa9l gevaarlijk. En aangezien eenmeerderheid van onze volksvetegenwoordigers die mening lijkt te delen,zullen we binnenkort de vrije natuur in moeten om een portie paddo’s tebemachtigen. Dat kan natuurlijk tot ongelukken leiden, denk aan giftigepaddestoelen, waarop de minister waarschijnlijk zal reageren, na adviesgevraagd te hebben aan Staatsbosbeheer, met een verbod op het groeienvan paddestoelen in het wild.

Tot die tijd voorzie ik een flinke opleving van de padvinderij.