Wat meisjes van 15 meenemen

Bij Dubuffet

Bij de dood van een pionier

Het zand

M en vakantievriendin S

ROKEN LEIDT TOT HILARISCHE SITUATIES

W kon het niet laten. Voor de trein Utrecht zou verlaten moest zij nog een shagje roken.
De fietsen en de koffers, wij en de treinkaartjes, alles en iedereen was klaar voor vertrek. En de trein ook, al lag het aangekondigd tijdstip van vertrek nog zeker 7 seconden in de toekomst.

Voor M was het wel schrikken, dat ze haar moeder langzaam maar onverbiddelijk achter zag blijven op het perron.

De vriendelijke conducteur zorgde ervoor dat W zonder in het bezit te zijn van een kaartje en toch zonder boete met de volgende trein naar huis kon reizen. Waar wij haar vrolijk verwelkomden en ontdekten dat ook deze harde les niet afdoende was om haar met roken te doen stoppen.

Op vakantie

Ziezo. De truien zijn ingepakt, de regenpakken liggen klaar.
We gaan op vakantie, in eigen land.

Ja, dan vraag je er ook om, natuurlijk.

Maar ze krijgen ons niet klein, die donderse druppels!

Kijk, de zon schijnt in het water…

Aardbeving

Nee, wanneer ik hoor over een aardbeving ben ik natuurlijk nooit jaloers op degenen die hem hebben ondergaan. De aarde onder je voeten voelen beven, de instortingen, de slachtoffers, ik prijs mij (ook wat dit betreft) gelukkig dat ik in Nederland woon.

Maar nu hier vlakbij een aardbeving van Hollandse allure plaatsvond, een aardbeving waarbij de kant van alle belanghebbenden leek te zijn meegewogen, zodat de aarde zich kon schudden en er bovengronds toch weinig of geen schade ontstond, nu spijt het mij toch wel dat ik het niet heb meegemaakt.

Om 7.04 uur, 3.5 op de schaal van Richter, was mijn wekker nog net niet afgelopen. Om 11.49 uur, de naschok van 2.5 op die schaal, was ik natuurlijk zo geconcentreerd aan het werk dat ik weer niets merkte. Jammer!

Maar nog niet al mijn kansen zijn verkeken. Het KNMI, afdeling seismologie, voorspelt meer aardbevingen als gevolg van de gaswinning. Tot een kracht van wel 3.9 op de schaal van R. Ik hoop wel dat die waarde goed uitonderhandeld is, zodat ik  een aardbeving kan meemaken zonder die nare consequenties.

Brand

Zondagmiddag, prachtig zomerweer. Langs de Zanddijk, de weggetjes hier willen vaak dijk genoemd worden, al missen ze daarvoor de karakteristieke verhoging ten opzichte van het belendend land, langs de Zanddijk skate ik de Peizermaden tegemoet. De wind blaast mij zo’n beetje in de rug, ik zweef door het oude veengebied.

Op de splitsing naar de Woldlaan stop ik om te kijken naar de twee dode bomen die midden in het weiland zo mooi de vergankelijkheid van het leven staan uit te beelden. Maar mijn blik wordt langs hen heen getrokken door een leigrijze wolk die aan de horizon achter de bomen ontstijgt. Een grauwe pluk watten die langzaam groter wordt.

Een kleine tien minuten later, ik bevind mij op de Zuiddijk, zie ik dat de wolk inmiddels een groot deel van de westelijke hemel aan het oog probeert te onttrekken. De lucht is gekruit met een zweem brandend rubber. Ik sta mij af te vragen wat er daarginds brandt, als een groene auto naast mij stopt. Het echtpaar rijdt een toertocht, zegt de vrouw. Nog maar kort geleden waren ze in Hoogkerk en daar op het industrieterrein ligt de bron van al die rook.

Drie kwartier later,  de Boterdijk, de Meerweg en de Hoornse Dijk, die deze naam overigens wel enigszins verdient te dragen, hebben mij weer thuis gebracht, heeft het vuur Teletekst al bereikt: de Esha-fabriek in Hoogkerk staat in brand. De rookontwikkeling is tot ver in de omtrek te zien en zelfs in Assen moeten mensen ramen en deuren dicht houden. Voor mij staat de wind in een gunstiger hoek, denk ik opgelucht.

Onze duiven moeten sterven

’s Morgens heel vroeg wordt ik wel eens wakker door het gekoer van een duif bij mijn slaapkamerraam. En een enkele keer zie je mij op de Grote Markt in een reflex wegduiken wanneer een duif pas op het laatste moment laat merken dat hij mij niet recht in het gezicht zal gaan vliegen. Verder heb ik niet veel last van onze duiven.

Anderen wel. Zozeer zelfs dat zij zodanig bij de gemeente zijn gaan klagen dat deze heeft gemeend de duivenplaag, want daarover hebben we het hier, rigoureus aan te moeten pakken. Vangen en vergassen. Natuurlijk kwam de dierenbescherming hiertegen in verweer, maar de rechter bepaalde dat er voldoende grond is voor draconische maatregelen. Als ik duif was zou ik mij uit de voeten maken.

Vreemd vind ik wel, dat dezelfde mensen die nu naar de rechter zijn gestapt het probleem op zijn minst hebben vergroot, zo niet veroorzaakt, door dagelijks  emmers vol duivenvoer uit te strooien. Iedereen weet toch dat een populatie zal uitdijen bij voldoende aanwezigheid van voedsel. Soms zie ik wel eens zo iemand, met twee volle emmers op ingenieuze wijze bevestigd aan de bagagedrager van de fiets. Ik meende dan dat het ging om dierenliefhebbers waaraan in het dagelijks leven een steekje los zit, het soort dat ‘ het voederen der duiven’ ziet als roeping, het soort mens waarbij ‘de duif’ de plaats inneemt van de al te gecompliceerd gebleken omgang met de wereld der mensen.
Maar nu blijk ik mij daar toch helemaal in vergist te hebben.

Israel vs. Hezbollah

…
nadat eensklaps, midden door een huis
een toren is komen te staan van vuil,
lang vergeten keldermodder,
snel onbruikbaar wordend huisraad,
bloedrode vlammen en vlammend
rood bloed, de lucht eromheen behangen
met levende delen van dode doch
aardige mensen,
…

Vrede (fragment), Leo Vroman

Mensen vluchten, aan beide zijden van de grens, of vluchten juist niet, of kunnen niet vluchten, of stonden op het punt te vluchten. Regeringsleiders en ministers spreken ferme taal, of zoeken naar dat soort woorden en wijzen met beschuldigende vingers. Verborgen agenda’s laten zich gemakkelijk raden. Deskundigen doen hun duit in het zakje, maar verklaren slechts vandaag of morgen. Tegenstellingen worden opnieuw opgeroepen, bevestigd, verdiept. Het lijden van morgen wordt vandaag gezaaid.

Wie de wederzijds opeenvolgende verwijten naloopt bevindt zich al snel aan het begin van de vorige eeuw. Sedertdien is de historische realiteit bevochten waaruit geen uitweg meer voorhanden lijkt.

Ik probeer de angst en het verdriet en de wanhoop te begrijpen en zie hoe zij gevoed worden door haat. Mijn enige uitweg zou zijn een geharnast standpunt, de keuze voor een waarheid die niet bestaat.