Maandelijks archief: december 2005
De bezorger wenst u…
Sedert een of andere onverlaat de sticker op mijn brievenbus maltraiteerde waardoor alleen het ‘Nee, geen ongeadresseerd reclamedrukwerk’ overbleef, ontvang ik wekelijks een in plastic verpakt pakket reclamedrukwerk. Ja, dat klinkt onlogisch. Maar de bezorger, een opgeschoten jongen van een jaar of 15, legde mij uit dat een halve sticker niet telt. Hij deed dat toen hij mij een fijne jaarwisseling kwam wensen en ik hem na ‘insgelijks’ (of woorden van gelijke strekking) vertelde dat ik dat drukwerk van hem helemaal niet hebben wil. Hij kreeg natuurlijk geen fooi.
De bezorger van het huis aan huis-blad, dat sedert twee weken weer iedere woensdag in mijn brievenbus ligt (toeval?), heeft zich nog niet gemeld. Ook hij of zij krijgt niks; ik heb De Gezinsbode immers maanden moeten ontberen.
Vanavond meldde zich de bezorger van de krant waarop ik geabonneerd ben. Een man van een jaar of veertig met een wollen muts boven een plooirijk, vriendelijk gezicht, zwarte, dito handschoenen aan en een nog lang niet helemaal ingeburgerde tongval. Ik wenste hem een goed nieuwjaar (hij vergat hierbij de handschoen van zijn rechterhand uit te doen, of misschien weet hij nog niet dat dat hoort, bij ons), bedankte hem voor het feilloos bezorgen van mijn krant en gaf hem al het kleingeld dat in mijn portemonnaie zat. Niet dat dat nou zo ontzettend veel was, maar voor deze gelegenheid was het precies goed. Dacht ik.
Het nieuwe werken
Werknemers verplicht op draf door kantoor
SCHEEMDA – De werknemers van metaalbedrijf Hoza in het Groningse Scheemda moeten voortaan met een minimale snelheid van vijf kilometer per uur door het kantoor lopen. Het is daarbij verboden om de handen in de zakken te hebben, zo meldde bestuurder J. Vos van FNV Bouw dinsdag. Werknemers die langzamer lopen, moeten verplicht eens per week onder begeleiding de sportschool bezoeken.
Het voorschrift maakt deel uit van drie kantjes tellend pakket aan maatregelen dat de directeur van Hoza aan zijn personeelsleden heeft uitgedeeld. In het epistel valt verder te lezen dat de vijftig werknemers van het metaalbedrijf alleen in hun pauze van hun plaats mogen om naar het toilet te gaan.
Om eventuele dorst te lessen krijgen de medewerkers ’s ochtends een halve liter mineraalwater uitgereikt waar ze de hele dag mee moeten doen.
De directeur was dinsdag niet bereikbaar voor commentaar. In de schriftelijke mededeling staat dat hij “een nieuwe cultuur wil realiseren”. Andere beweegredenen geeft hij niet.
Een fietsende Sisyphus
Wij fietsten huiswaarts vanaf de supermarkt en zagen op het trottoir een zwaar bepakte jongeman bezig zijn gederaileerde fietsketting terug op te leggen (bij schrijven over fietsen kom je al gauw in Vlaamse sferen). Even later fietste hij ons gehaast voorbij op zijn scharminkelig rijwiel, zo’n fiets waaraan jaren van verwaarlozing duidelijk zijn af te zien; broodmager was het stalen ros. Waarschijnlijk ook daardoor was de ketting nu veel te ruim en daarvan had de berijder met haast duidelijk last.
Hij was ons nog maar net voorbij of hij moest opnieuw van de weg omdat de roestbruine ketting van de even slecht onderhouden tandraderen was gelopen. Oefening baart kunst, en daar kwam hij ons dan ook alweer voorbij gekrast, waarna dit tafereel zich nog twee maal herhaalde, tot wij rechtsaf gingen en hij rechtdoor. Hij deed mij denken aan Sisyphus.
Wij hoopten maar dat hij nog op tijd zou komen.
Banksy
Marilyn
” I want to grow old without face-lifts…I want to have the courage to be loyal to the face I have made. Sometimes I think it would be easier to avoid old age, to die young, but then you’d never complete your life, would you? You’d never wholly know yourself.”
Marilyn Monroe
De suikerfabriek
Nog torent de stoompluim van de suikerfabriek hoog tegen de westelijke hemel. Bijna zwart soms tegen onstuimige wolken, maar meestal grijzend tot helder wit, en ’s avonds oranje beschenen door het licht van de stad. Nog bederft de weezoete geur van kokende suikerbieten bij noordwestenwind de lucht in mijn straat. Zolang het bietenseizoen duurt draait de fabriek volcontinu en rijden de vrachtwagens met hun meestal modderige vracht af en aan vanuit het omliggende land.
Maar de suiker wordt duur verkocht, in Europa. Veel duurder dan in de rest van de wereld. Dat kost ons geld en de minder rijke suikerlanden een belangrijke afzetmarkt. En meer, want wat wij zelf niet op kunnen wordt elders te koop aangeboden. Terwijl de Europese markt wordt afgeschermd door importheffingen.
Nu gaat de EU de subsidie op de suikerprijs afschaffen. Dat zal voor de Nederlandse boeren betekenen dat het verbouwen van suikerbieten niet meer rendabel is. En zonder bieten geen suikerfabriek, geen baken boven het land, en geen werk meer voor degenen die er werken.
Een bijdetijds kerstcadeautje?
Een trendkijkende juffrouw op de radio (radio 2, om precies te zijn) praat ons bij over hoe op een bijdetijdse manier Kerstmis te vieren.
Niet meer kun je hem een paar leren handschoenen geven en haar een lekker zeepje. Wat toch nog vrij vaak schijnt te gebeuren.
De jongste trend in de VS: de kerstboom op zijn kop. Maar dat is voor ons nog wat te hoog gegrepen, vertelt ze er gelukkig bij.
Wel geschikt voor ons die niet oubollig willen lijken, als cadeautje voor hem of haar, in plaats van handschoenen of een geurtje, maar wellicht niet meteen geschikt voor onder de kerstboom: een sexspeeltje. Maar dan moet het wel een designsexspeeltje zijn. Dus geen gezichtsmassagestaaf uit de Wehkampcatalogus, maar een van Alessi, stel ik mij voor. Zo xc3xa9xc3xa9n die ook in een museum zoals staatssecretaris Medy van der Laan zich dat voorstelt zou kunnen staan. Een spannend speeltje uit een spannend museum. En dat dan als cadeau. Met Kerstmis.
Het gaat goed met ons. Alleen vervelen wij ons een beetje…
Rendier of hert?
Dit is een hert
en dit is een rendier
en dit is de Kerstman in zijn slee, getrokken door…
Nog vijf nachtjes slapen…
In de wachtkamer van het huisartsenlaboratorium, in de supermarkt, John & Yoko weten het zeker: war is over, if you want it. Omdat het bijna Kerstmis is…
En ook hier in de straat kun je dat aan sommige ramen wel zien. Het mooist is ongetwijfeld de arreslee getrokken door twee herten, getekend met een snoer van lichtjes, die een steile sneeuwhelling, (spuitsneeuw, watten?) opstuift, op weg naar… ja waarheen eigenlijk?
remkovar 