Ja, er zijn veel films waarin een onverschrokken held namens het Goede ten strijde trekt tegen het Kwaad. En overwint, niet zonder vele gevaren doorstaan te hebben. Prettig om te zien zijn deze fabels; je kunt je lekker identificeren met die held, ‘zo zou ik ook zijn’ denk je stiekem, en dat het Goede toch altijd overwint is bepaald geruststellend.
Zo’n film is Das Leben der Anderen niet. Juist niet. In deze film moeten mensen hun weg vinden in een wereld waar het Goede alleen bereikbaar is voor Helden en idioten. De rest, mensen zoals jij en ik, sjoemelt. Met zijn idealen, zijn dromen, liefde, de omstandigheden, de anderen, vriendschap. En daarom is het een prachtige film.
Maandelijks archief: juni 2007
ORANJE boven!
Gisteravond won het NEDERLANDS voetbalelftal onder de 21 het toernooi om de Europese titel. Leuke jongens, sympathieke trainer en een mooie wedstrijd. En dan die explosie van vreugde! Champagne, de trainer gejonast, saamhorigheid, trots, vlaggen!
Maar over die vlaggen moeten we het even hebben.
Nog maar kort geleden is het ze toch allemaal nog eens uitgelegd: Nederland is een gastvrij land, maar in ruil daarvoor willen we wel weten waar we aan toe zijn, een beetje loyaliteit zien. Dus niet denken dat je behalve het Nederlands paspoort ook nog een ander paspoort kunt bezitten, want dat zou toch maar zo kunnen betekenen dat je, als het erop aankomt, hullie ze kant kiest, en niet de onze.
En wat zien we gisteravond, nadat het NEDERLANDS elftal Europees kampioen is geworden? SURINAAMSE vlaggen op het veld!
Mark en Rita en Geert, het Vaderland kijkt naar jullie! Grijp in, roep de minister op het matje. Nee, de minister-president! Die vlaggen moeten in beslag genomen en die jongens streng toegesproken! Wat denken ze wel, dat wij met het Nederlanderschap laten spotten..!?
Kantoor op stand
De zaak ging verhuizen. ’t Was nogal onverwacht en vanwege bestemmingsplanperikelen. En nu verdien ik mijn dagelijks brood dus aan gene zijde van deze zee van blik, ergens halverwege het gebouw, op de begane grond.
In plaats van twee basisscholen hebben we nu vooral mannen in pakken als buren en stijlvol geklede vrouwen. Zij werken bij KPMG of Ernst&Young. Toch zag ik door mijn raam ook een libelle en een bijzonder vogeltje dat misschien een zwarte roodstaart was. Dat komt dan weer doordat het Stadspark zich maar 50 meter verderop bevindt, net voorbij dat donkere gebouw links, waar FNV Bondgenoten onze verworven rechten verdedigt.
Willem II en Amstel
Als jongetje heb ik natuurlijk suikerzakjes gespaard en ook sigarenbandjes en het postzegelalbum dat mijn ouders nog in de kast hadden heb ik zorgvuldig bekenen. Internet bestond nog niet dus moest je het hebben van familieleden die ze voor je meenamen en van een sigarenrokende oom. Kinderen van nu zijn niet zulke spaarders, heb ik de indruk, ze hebben andere dingen om een regenachtige woensdagmiddag mee door te komen. En ook als ze zich die vrije uren vervelen zijn ze niet geinteresseerd in sparen. Vroeger spaarde je, nu wordt er geleend. Wellicht zouden ze wel belangstelling hebben voor het lenen van een collectie.
Maar ik dwaal af. Sparen doe ook ik niet meer, behalve voor mijn pensioen want dat gaat vanzelf. Maar af en toe komen er oude dingen op mijn pad waarbij ik meteen het gevoel heb dat ze gespaard moeten worden. Niet omdat het een verzameling moet worden, maar verloren gaan mogen ze ook niet.
Deze twee luciferdoosjes hebben een jaar in mijn kamer op de zaak gehangen. Een collega nam ze mee om de lucifers als geurverdrijvers op de wc in te zetten. Ik heb ze schielijk omgeruild voor eigentijdse exemplaren.
Vanwege de verhuizing nam ik ze mee naar huis en kan ze dus mooi eens laten zien. Let ook op de getaande lucifers: prachtig zijn ze!
80 tegen 1
Er was eens een Frans meisje, ze was pas 17 jaar oud, dat voor korte tijd in Nederland verbleef. Misschien was zij op schoolreis, misschien was ze met een paar vrienden naar Amsterdam gekomen omdat daar zo veel meer mag dan thuis. Hoe dan ook, zij nuttigde een portie paddo’s. Korte tijd later verkeerde zij waarschijnlijk in de veronderstelling dat zij vliegen kon en sprong van een brug, wat zij niet overleefde.
Deze verdrietige gebeurtenis was voor een meerderheid van de Tweede kamer reden van de minister voor Volksgezondheid, minister Klink, te eisen dat na de gedroogde versie nu ook de verkoop van de verse variant van paddo’s verboden wordt. Vermoedelijk is minister Klink beter in staat een incident te onderscheiden van een structurele zaak; hij pareerde de eis van onze volksvertegenwoordigers althans door eerst om een risicoanalyse van paddo’s te vragen.
Inmiddels zijn enkele maanden verstreken en werd bekend dat in de eerste helft van dit jaar zeker 80 Nederlandse kinderen jonger dan 17 jaar in het ziekenhuis moesten worden opgenomen vanwege alcoholvergiftiging. Bij geen van deze kinderen werd de ik-kan-vliegen-fantasie gerapporteerd en er zijn dan ook geen doden gevallen. Dat zal ook wel de reden zijn dat wij de komende dagen niets zullen vernemen over een door de Tweede kamer verlangd verbod op de verkoop van alcohol.
Confrontatie van culturen
Zaterdag een week geleden viel ik middenin het door sbs6 uitgezonden programma ‘Belgen in de rimboe‘.
Het programma toont de wederwaardigheden van drie Belgische gezinnen die enkele weken te gast zijn bij evenzovele niet westerse families, families die bovendien nog helemaal niet in contact zijn geweest met ‘de vooruitgang’.
Ik zag een Belgisch meisje dat flink overstuur raakte doordat zij niet alleen met de gastvrouwen, maar ook met hun varkens samen diende te slapen. Ik zag een moeder met haar dochters die geconfronteerd werd met het gebod dat vrouwen zich nooit wassen. En ik zag dat het de Belgische kok verboden werd voor zijn vrouw te koken, zijn vrouw die het locale eten, voornamelijk pap bereid uit het binnenste van een boom, weigerde te eten. Want als een man het eten kookt, de orde doorbreekt, brengt hij allen in gevaar.
Wat mij het meest opvalt, naast de voorspelbare en hier en daar hilarische schok die het leven zonder het voor ons zo vanzelfsprekende comfort bij de gasten teweegbrengt, is dat de hartelijke, af en toe zelfs lieve gastvrijheid van de ontvangende families zo onverbiddelijk wordt begrensd door dat wat verboden is. Er is voor hen maar xc3xa9xc3xa9n manier waarop het leven geleefd kan worden; dat je wat betreft allerlei praktische zaken ook een andere keuze kunt maken is onbestaanbaar. Het andere is taboe. Dat levert een zeer veilige, maar ook heel starre manier van leven op. En ook de gasten dienen zich naar de taboes te gedragen.
Hier hebben wij in de loop der eeuwen en ten koste van heel wat strijd toch veel gewonnen, dacht ik. Niet in het minst de mogelijkheid ons enigszins in de ander te verplaatsen en hem de gelegenheid te geven dingen te doen zoals hem dat goed dunkt, ook als dat niet volgens onze gewoontes is.
Maar toen dacht ik ineens aan mevrouw Verdonk die tegenover de imam stond die haar geen hand kon geven en hoe zij misschien wel de mogelijkheid, maar dan toch geenszins de bereidheid had hem in zijn huis zijn manier van doen te gunnen. Wij zijn immers in Nederland en daar moet je het op onze manier doen. Zo niet, dan breng je allen in gevaar. Toen schoten mij nog veel meer gevallen te binnen waarin de bereidheid de ander het zijne te gunnen ontbreekt en kwam het mij voor dat wij toch minder gewonnen hebben dan ik zojuist nog dacht…
Naar haar favo band
Een aantal weken geleden vroeg V (16 en mijn dochter) mij of zij met een vriendin naar het concert van My Chemical Romance mocht. In de heineken music hall. Ik ken haar als een stevige meid die niet in zeven sloten tegelijk loopt en zei na enig fronsen daarom: ja. En gisteren was het zover.
Naar mijn ervaring laat een band altijd op zich wachten. Het voorprogramma loopt uit, de voorziene pauze tot de hoofdact ook en uiteindelijk kom je veel later thuis dan verwacht. De eindtijd zou deze keer 23 uur zijn. En om de laatste trein naar Groningen te halen zouden de twee meiden uiterlijk om 23.20 uur de music hall moeten verlaten. Ai, dacht ik, straks missen ze nog het halve optreden, of, en dat zou erger zijn, die laatste trein.
Van een aantal kanten werd mijn sluimerende zorg over de goede afloop van deze muziekreis nog aangewakkerd. De een had pas nog gehoord van een meisje waarbij ze iets in haar glas hadden gegooid waarna… , de ander verzekerde mij dat het beltegoed natuurlijk net op zou zijn wanneer het ‘we zitten in de trein’ sms-je verstuurd zou moeten worden, en een derde vond dat ikbijaankomst toch naar het station zou moeten omdat de 600 meter die de veilige thuishaven scheiden van dat station nog allerlei gevaren zouden kunnen bergen.
Ik bracht mijn avond nog net niet ijsberend door. Toen ik om 23.10 uur toch maar even seinde dat het tijdstip van vertrek vrijwel daar was, kreeg ik bericht dat ze, hahaha, al in de metro zaten. Het concert was vroeger afgelopen dan voorzien!
De trein bleek er ook te zijn, en om 2.08 uur knarste de sleutel in het slot van onze voordeur. Het was heel leuk geweest. Voor hun.
Wat zit er in Bio+ achterham?
Het ziet er net zo uit als de licht dooraderde plakjes die in Nederland doorgaan voor ham en met een echte ham hebben ze dan ook niet veel te maken. Zie het aardappelzetmeel, bedoeld om het toegevoegde water en het vlees na persing stevigheid te verlenen. Maar kinderen hebben het over het algemeen liever…
Het bio-dilemma
Sedert een maand of drie doe ik mijn boodschappen voornamelijk bij ‘de Plus’, de al bijna volledig ingeburgerde naam voor onze dichtstbijzijnde supermarkt. De heren van Laurus hadden zulke ambitieuze plannen dat ze de ketens Konmar en EDAH moesten verkopen om het Laurusschip, met Super de Boer, niet in zijn geheel te laten zinken. En zo kocht Sperwer onze EDAH en maakte er een Plus van.
Een nieuwe supermarkt is altijd wennen. Ongemerkt maak je een mentale plattegrond van het gebied waar je dagelijks leven zich afspeelt, en als een deel daarvan plotseling niet meer blijkt te kloppen is desorientatie het logisch gevolg. Niets ligt waar het hoort te liggen en vooral als je van plan bent even boodschappen te doen kan dat dwalen tussen vreemde schappen wel eens tot ergernis leiden. Inmiddels is mijn plattegrond al weer vrijwel passend met de toestand zoals ik die in werkelijkheid aantref.
Ten opzichte van EDAH voert Plus een flink groter assortiment biologische produkten. Zelfs is Plus op dit gebied de best voorziene supermarkt van Nederland. Ik ben dus blij met deze Plus!
Maar met al die biologische produkten loop ik ook tegen een dilemma aan. Aan de ene kant vind ik dat ik waar mogelijk die produkten moet kopen; duurzaamheid zal ons immers redden. Aan de andere kant zijn al die duurzaam geproduceerde voedingsmiddellen nogal eens relevant duurder. En mijn budget blijkt tegen zoveel duurzaamheid niet opgewassen. Het gevoel tekort te schieten ligt op de loer! Waarom die goedkope melk en niet die van de biologisch werkende boer? Waarom dit vruchtensap en niet dat pak fair trade biologische?
Ik leg me maar neer bij mijn beperkte mogelijkheden. In ieder geval eten we alleen nog maar vlees uit de Bio-plus categorie, in de verwachting dat daarmee niet alleen onze toekomst maar ook het heden van ons slachtvee enigszins gediend is.
…een soort terugkaatsing van niets dan stilte…
"Ongeveer ter halver hoogte van een onduidelijk soort boom was een onzichtbare vogel bezig de dag te korten door met een lang aangehouden fluittoon de alom aanwezige eenzaamheid af te tasten, maar hij kreeg een zo eenstemmig antwoord, een soort terugkaatsing van niets dan stilte en diepe rust, dat het leek of hij voor eeuwig het ogenblik vasthield dat hij zoeven nog geprobeerd had sneller te laten voorbijgaan."
Marcel Proust – Combray
remkovar 