De schuld en onze kinderen

Er wordt de laatste tijd, sedert de stofwolken van de banken/economische crisis wat zijn opgetrokken en ook ons land zich flink in de schulden gestoken blijkt te hebben om de zaak weer een beetje op de rails te krijgen, er wordt de laatste tijd nogal eens geredetwist over de vraag of wij onze kinderen al of niet met die schuld mogen opzadelen. Nu bezuinigen of gespreid over meerdere jaren bezuinigen, dat is zo ongeveer de vraag, en het antwoord is lastig te geven omdat nu bezuinigen economisch herstel wellicht in de wielen rijdt, waardoor de schuld gewoon de schuld blijft.

Het demissionaire kabinet Balkenende kiest voor nu bezuinigen en het beoogde kabinet Wilders doet dat ook.

Jammer genoeg hoor je deze daadkrachtige heren vrijwel niet over die andere, veel grotere en fundamentelere schuld die wij onze kinderen gaan nalaten: de grondstoffen- en klimaatschuld. Economische groei moeten we hebben en daarom gaan we gewoon door met te doen alsof de grondstoffen die onze welvaart verbruikt gratis en onbeperkt leverbaar zijn. En blijven we onszelf wijsmaken dat de aarde helemaal niet opwarmt en dat 'ie, toch  opgewarmd, met een draai aan de thermostaatknop weer af te koelen zal zijn. Aan die schuld gaan onze kinderen een veel hardere dobber hebben dan aan een tekort van twee- driehonderdmiljard.

Aan zee. Maar pas op!

En o ja, een eindje verderop stond nog het bordje dat ons waarschuwde voor stuifzand. Dus we zijn toch nog heelhuids thuis gekomen!

De Lierspeelster (voor de buurtkrant)

Een bijzonder en zelfs uniek kunstwerk in onze buurt is De Lierspeelster van Martin Tissing. Zij bespeelt haar instrument onder een boom bij de Widar Vrije school, een beetje verscholen eigenlijk, daar achter die heg.
Het beeld is niet alleen uniek omdat er slechts xc3xa9xc3xa9n exemplaar van is, maar ook omdat het het enige bestaande beeld van Martin Tissing is. De gemeente Groningen kocht het bronzen beeld in 1963 in de veronderstelling dat het het eerste figuur zou zijn van een groep van zes; drie muzikanten en drie luisteraars had de kunstenaar immers in gedachten. De Lierspeelster werd zo in 1963 in onze buurt geplaatst, waarna Tissing nog wel een Luisteraar maakte, maar dat beeld kwam niet verder dan een versie in gips. Die gipsen luisteraar stond nog jaren in de tuin van de kunstenaar, in Ezinge, waarvandaan hij de Lierspeelster natuurlijk helemaal niet horen kon, en is daar ook door weer en wind verloren gegaan. En zo xe2x80x98hebbenxe2x80x99 wij nu het enige beeld van de hand van Martin Tissing.

Maar waarom hield Tissing er na xc3xa9xc3xa9n beeld, of eigenlijk anderhalf beeld, al weer mee op? Hij kwam tot het inzicht dat hij een beter schilder dan beeldhouwer zou zijn. Dat is natuurlijk jammer voor de Rivierenbuurt. Zoxe2x80x99n groep van zes bronzen beelden zou onze buurt toch (nog?) mooier hebben gemaakt.

Onlangs was ik in museum Belvedxc3xa8re in Heerenveen en zag daar een paar schilderijen van Martin Tissing. Die doen helemaal niet denken aan De Lierspeelster, of het moet zijn dat beeld en schilderijen gekenmerkt worden door een zekere zachtheid: harde lijnen en hoeken komen er niet in voor. Maar ja, zoxe2x80x99n bronzen beeld is vanzelf toch hard en heeft gewicht. De schilderijen van Tissing zijn licht en ook abstract. Het zijn kleuren op zoek naar hun vorm. Hij zegt er zelf dit over:

xe2x80x9cDe geheimzinnigheid van het schilderij ontstaat door laag over laag te schilderen. In mijn werk passen geen perfecte, strak omlijnde vormen. Je moet de hand van de schilder kunnen zien. Die imperfectie geeft mijn werk de tederheid die ik nastreef.xe2x80x9d

Lyrisch expressionistisch wordt zijn stijl van schilderen genoemd. Dat xe2x80x98lyrischxe2x80x99 had oorspronkelijk betrekking op xe2x80x98een gedicht dat gezongen wordt bij een lierxe2x80x99. En dan begrijp je ineens waarom onze Lierspeelster Tissings enige beeld is en moest zijn: haar spel wordt zichtbaar in de schilderijen die Martin Tissing sedertdien heeft gemaakt.

Indiase koopjes voor C&A en H&M

COIMBATORE/AMSTERDAM - De modewarenhuizen C&A en H&M laten een deel van hun collectie produceren in een textielfabriek in India die meisjes en vrouwen uitbuit. In de fabriek in de Indiase deelstaat Tamilnadu wordt kleding gemaakt met de logo's van beide bedrijven.

Dat blijkt uit een onderzoek van de Volkskrant, die de fabriek samen met ontwikkelingsorganisatie SOMO heeft bezocht. Het gaat om KPR Mill vlakbij de textielstad Coimbatore, die voor C&A herensweaters en voor H&M poloshirts en kinderleggings maakt.

De circa negenduizend textielarbeidsters van KPR Mill xe2x80″ volgens de directie allemaal minimaal zestien jaar oud xe2x80″ zitten na werktijd de facto opgesloten in hostels op het ommuurde fabrieksterrein. Ten minste een kwart van hun loon wordt ingehouden om te sparen voor de bruidsschat. Ze krijgen dit geld pas uitgekeerd als ze drie jaar voor het bedrijf hebben gewerkt. KPR geeft geen arbeidscontract en verhindert contact met vakbonden.

via www.volkskrant.nl

Indiase textielarbeidsters uitgebuit voor C&A en H&M – Economie – de Volkskrant

Dat blijkt uit een onderzoek van de Volkskrant, die de fabriek samen met ontwikkelingsorganisatie SOMO heeft bezocht. Het gaat om KPR Mill vlakbij de textielstad Coimbatore, die voor C&A herensweaters en voor H&M poloshirts en kinderleggings maakt.

via www.volkskrant.nl