Je kent het vast wel. Iemand doet verslag van een ongemakkelijke, spannende of zelfs een bedreigende situatie waarin ‘ie heeft verkeerd. Het ging er stevig aan toe, zo hoor je vertellen, en die ander is wel even de waarheid gezegd en hij is flink op z’n nummer gezet.
Hm, denk je bij jezelf, want je was toevallig getuige van de gebeurtenis, van die heldhaftigheid heb ik minder gemerkt.
Laat ik er niet om liegen, ik heb mezelf ook wel eens op die manier horen praten. Achteraf voelde ik me daar toch ongemakkelijk bij. Terug gaan naar degenen aan wie je je heldhaftig verslag hebt gedaan en vertellen dat het eerlijk gezegd wat anders is gegaan, dat doe je toch ook niet. Zo belangrijk is ’t immers niet. Tenminste niet voor die ander. En voor jezelf?
Ik vraag me als getuige van zo’n verslag van stoerheid altijd af of de verteller zichzelf ook hoort praten. Of hij aan het eind van de dag ook dat wat ongemakkelijke gevoel heeft. En meer in het algemeen, of het eigenlijk kwaad kan jezelf dapperder voor te doen dan je bent.
Het zou in ieder geval mooi zijn als we iets meer van onze dapperheid konden aanboren op het moment dat ’t echte dapperheid kan zijn. En dan bedoel ik niet dat we over-assertief door het leven moeten gaan, dat de wat-nou! houding de voorkeur verdient. Nee, ik bedoel dat het mooi zou zijn als we op het juiste moment zouden durven zeggen wat we vinden.
Dus als bijvoorbeeld een baas dingen zegt waarmee je het helemaal niet eens bent, dat je dat ook tegen hem zegt, het best natuurlijk met argumenten. In plaats van wat halfslachtig te sputteren of zelfs te zwijgen en later anderen te vertellen dat je wel even gezegd hebt dat …
Ik denk dat zowel die baas als jijzelf daarmee geholpen zouden zijn.
remkovar 