Armoede in Nederland

Ik zag het televisieprogramma ‘Kassa’ omdat er iets gezegd zou gaan worden over die reclame voor kalfsvlees die mij wil doen geloven dat kalveren tegenwoordig zo’n mooi leven hebben dat ze na een maand of wat graag naar het slachthuis huppelen. Als dank voor de goede zorg natuurlijk. Nou, dat blijkt helemaal waar te zijn.

Zodoende zag ik ook het onderwerp over het echtpaar dat een nieuw huis kocht en het oude niet kwijt kan. Nu betalen ze iedere maand xe2x82xac700,- aan de hypotheekverstrekker voor dat leegstaande huis, dat ze niet mogen verhuren. Vervelend natuurlijk, en de regering gaat er dan ook wat aan doen. Wat zou er toch van ons moeten worden als we de regering niet hadden!
Mevrouw en meneer huizenbezitter kregen natuurlijk ook nog even de gelegenheid ons te vertellen welke funeste invloed deze malaise op hun leven heeft. Sinds zij de onvrijwillige bezitters zijn van twee huizen moeten zij bij elke aankoop goed nadenken of zij dat  wat ze willen kopen wel echt willen hebben en of ze het wel echt nodig hebben. En dat is toch geen manier van leven.

En ik dacht: misschien is het helemaal niet zo gek, na te denken of je iets echt wilt hebben dan wel nodig hebt.

– 19 september –

<!– @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } –>

Skaten.

Het is klaar. Het is misschien dekalender in mijn hoofd, maar dat is toch de indruk die het landschapvandaag wekt. De geur van drogend gras, verse voren die naar dehorizon wijzen, de heiige atmosfeer, ja zelfs de pinken die sloom inde weilanden rondhangen, aan alles kun je merken dat de tijd vanzaaien, groeien en oogsten voorbij is. Het is klaar, het is mooi.Genietend van deze prachtige dag denken we nog niet aan de winter diekomen gaat.

Bij een waterval, nou ja, watlandschappelijk spektakel betreft laat noordwest Groningen ons eenbeetje in de steek zodat ik mij moet behelpen met een kunstmatigvalletje van veertig centimeter breed en evenzo hoog, bij eenwaterval eet ik een dikke boterham met belegen kaas. Eat to theoccasion.

xe2x80x9cBen je aan het zwemmen geweest!?xe2x80x9dVan de fietsende echtparen is het toch altijd de man die de kwinkslagheeft meegenomen.

Noorderlicht en the psychological trick

<!– @page { margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } –>

Op schoolreis in Roma raakte ik opPiazza Navona in gesprek met een Colombiaanse student (of was hij eenBoliviaan? ’t is lang geleden). Het duurde niet lang of hij had hetover ‘the psychological trick of the west’ (het klonk natuurlijk als’zie psychological triek of ze west) en ik begreep helemaal nietwaarop hij doelde. Hij uit Zuid-Amerika, ik uit Europa en wij nu hiersamen in Rome; wat kon er tussen ons in staan? The psychologicaltrick, hield hij vol.

Vandaag was ik in de Der Aa-kerk voorNoorderlicht. Vincent Delbrouck was een aantal malen in Cuba en laatfoto’s zien die hij daar maakte. Maar niet alleen foto’s, ookbelendend materiaal, zoals printjes van emails. In een zo’n emailwaarschuwt een Cubaan hem voor wat hij kan verwachten: denk niet datje liefde zult vinden; aandacht, sex, gespeelde openheid, het isallemaal mogelijk; maar bedenk dat jij voor degenen die je ontmoet inde eerste plaats een ontsnappingsroute bent, een mogelijkheid aan dearmoede te ontsnappen. Daar kwam het grofweg op neer.

En daar schoot mij die psychologischetruc weer te binnen. Wij van hier willen door hen van daar graagbeschouwd worden als gelijken. Tenminste als we daar zijn, opvakantie bijvoorbeeld (als zij hier zijn, om te werken meestal, luktdat veel minder goed, hen als gelijkwaardig zien) Want wat is ermooier dan thuis te kunnen vertellen dat we als vrienden werdenontvangen.

Maar wat gebeurt er als een tsunamitoeslaat? Dan worden wij eerst gered en dan zij.

Wat betekent dat nu voor het werk vande fotografen die van hier naar daar gaan om ons deelgenoot te makenvan het leven daar (wat bij Noorderlicht, althans het deel dat ik totnu toe zag, vaak neerkomt op de tegenspoed daar)?

Onmogelijke ontmoeting /2

Veel mensen hebben een te rooskleurig beeld van zichzelf. Dat wil zeggen, wij zijn vrij goed in het achteraf verklaren van onze handelingen; bij succes zien we onszelf als belangrijkste oorzaak, is het minder goed gegaan dan blijken er  vaak anderen of omstandigheden die ons tegenwerkten in het spel te zijn. Het beeld dat we van onszelf hebben dragen we uit als ons imago; we doen ons best anderen ons te laten zien zoals we graag gezien worden. Maar waar de persoon die wij werkelijk zijn in dit spel dat we met onszelf en met de ander spelen? En is er eigenlijk wel een werkelijk ik?

Nu kom ik iemand tegen die van mij zegt te houden. Dat streelt mijn ego en maakt het makkelijker datzelfde gevoel voor  haar te gaan ervaren. Houden van is gevaarlijk. Het wekt de neiging mijn imago los te laten en mijzelf te zijn, te laten zien. Mijzelf? Degene die ik mij heb voorgenomen te zijn? Kan ik degene die van mij houdt mijzelf laten zien zoals ik mijzelf nauwelijks kan en durf te zien? En wie is dan eigenlijk degene waarvan  zij houdt? Houdt zij misschien van iemand die ik helemaal niet ben?

zwaar, zwaar, zwaar respectloos…

Op de site van de Volkskrant las ik een artikeltje waarin Wesley Sneijder zijn hart lucht over de manier waarop hij bij Real Madrid moest vertrekken. En het is waar, erg sympathiek klinkt het allemaal niet. Maar ik kreeg toch pas echt met hem te doen toen ik deze door hem uitgesproken woorden tot mij door liet dringen:

"Dat is zwaar, zwaar, zwaar respectloos geweest. Ze   gaven me het gevoel dat ik een werknemer van een bedrijf was."

Stel je voor! Je bent 25 jaar oud, je hebt een aantal jaren bij Ajax gevoetbald, bent voor een bedrag zo groot als de jackpot van vorige maand getransfereerd naar Real Madrid, bent daar in een jaar binnengelopen maar nu bij nader inzien niet meer nodig, EN DAN GEVEN ZE JE HET GEVOEL DAT JE EEN WERKNEMER VAN EEN BEDRIJF BENT!

Is een groter vernedering denkbaar?

Onmogelijke ontmoeting

Een mens heeft in het algemeen een vrijduidelijk beeld van zichzelf, een idee over wat hij voor iemand is. Ik denk wel dat wij geneigd zijn onszelf wat florissanter te zien dan gerechtvaardigd is, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Nou ja, indirect misschien ook wel. Wat ik mij vandaag afvraag, meer dan op andere dagen, is: hoe zien anderen mij eigenlijk?

Terwijl ik zat te kijken hoe de langs het raam neerstromende regen mijn uitzicht vloeibaar maakte dacht ik plots: ik zou mijzelf wel eens tegen willen komen, zonder te weten dat ik het was die ik tegenover mij had. Wat voor indruk zou ik van mijzelf krijgen? Wat voor man zou ik denken dat ik was?

Die vragen komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen, samen met het hemel water. Er zijn van die ontmoetingen, van die gesprekken die je achterlaten met het gevoel dat de ander iemand anders heeft ontmoet dan degene die je zelf denkt te zijn. Dat kan een prettig verwarrende ervaring zijn, maar soms wordt je er juist moedeloos van.