Dag buurvrouw

De woning naast de mijne staat leeg.

Met de buurvrouw had ik niet veel contact. We hielden eens een deur voor elkaar open, zeiden wat over het weer en gingen dan ieder ons weegs. Ik voelde ook niet veel behoefte haar beter te leren kennen. Dat kwam niet zozeer door haar zelf, maar door de mannen, vroeg-oude jongens leken het soms, die zij over de vloer kreeg. Het waren vaak wat schichtige heren wier gezondheid niet optimaal leek te zijn.
Ik heb wel eens gedacht dat zij een vrij gevestigd resocialisatiewerker zou kunnen zijn. Maar dat was waarschijnlijk te optimistisch. Op het balkon stonden vorig jaar een paar goed gelukte wietplanten.

Nadat er op een dag bij haar ingebroken was, ik kwam thuis en trof de voordeur op een kier en niemand reageerde op mijn roepen (ik vreesde haar ontzielde lichaam aan te zullen treffen, maar dat viel mee), nadat er dus ingebroken was kenmerkte haar sporadisch thuiskomen zich door het geluid van meerdere sloten en schuiven en kettingen die het tegen haar zin openen van de voordeur kennelijk moesten beletten. Voor het raakpje in de voordeur was een traliewerkje aangebracht.

De buurvrouw ging niet vaak de deur uit en voor de twee poezen die zij had bleef enige kennismaking met de wereld derhalve beperkt tot de hoge uitkijkpost die het balkon vormde. Vorige week is zij dus vertrokken, waarschijnlijk voorgoed.

Nieuwe buren heb ik nog niet gezien; wat zal het worden?