Rob Wijnberg in De Groene:
Stel, ik wil als journalist een stuk schrijven over Nederlandse jongeren die in Syrië gaan vechten. Na lang zoeken op internet weet ik een paar telefoonnummers en e-mailadressen te bemachtigen. De interviews per mail en telefoon leveren een fascinerend inkijkje in de beweegredenen van de jihadisten op. Na het schrijven van het artikel ben ik toe aan vakantie. Ik hou van shoppen in New York, en omdat ik nog niet zeker weet wanneer ik terug wil komen, boek ik een enkeltje Big Apple. 54th Street, here I come!
Maar nog voor ik ga, bedenk ik me: mijn vriendin en ik zijn net verhuisd naar ons eerste koophuis, dus als mij iets overkomt, zit zij met een ondraaglijke hypotheeklast. Verstandig als ik ben, sluit ik daarom nog voor mijn vertrek een levensverzekering af.
Daar sta ik dan: met de contactgegevens van een paar jihadi’s in mijn telefoon, een enkeltje New York op zak en een kersverse levensverzekering in m’n bureaula. Hoeveel alarmbellen gaan er dan af bij de NSA? Wat garandeert mij dat hun zoekalgoritmen niet de volstrekt verkeerde conclusies trekken? Mind you: de Amerikaanse wetgeving maakt het mogelijk iedereen die van ‘terroristische activiteiten’ verdacht wordt zonder proces op te sluiten, tot in oneindigheid. Zouden ze mijn ‘bizarre samenloop van omstandigheden’-verhaal voetstoots aannemen?
remkovar 