5 januari 2007

Asfalt

Zojuist trok de schuit naar
Haarlem door de straat. Over de stoep
joegen de magere paarden met de knecht
en midden op de weg kliefde mijn opa’s
grootvader water. Laat me
hier niet achter riep ik door het raam
vanwaar ik ze zag gaan, ik kan hier niet zo
in mijn eentje blijven staan, maar zij
meegevoerd door haast namen de bocht
linksom naar het park. Het asfalt sloot zich,
uit de diepte die ik duidelijk
had zien stromen, spiegelen en
bruisen, sprong geen vis. Het is te hopen
dacht ik dat zij nog met vloeibaar tij
komen waar zij moeten zijn vannacht.

Alles lag zoals het altijd lag.
Jij kwam aan, het was al laat, parkeerde
slordig als gewoonlijk, nam je tas
uit de auto en keek staande op het
dichte asfalt recht omhoog naar mij.

Eva Gerlach

5 gedachten over “5 januari 2007

  1. Poll had in zoverre gelijk dat we zonder het verleden niet bestaan, en zonder de herinnering zou ons leven leeg zijn – maar ik denk dat hij verder vooral ‘dankbaarheid’ bedoelt. Hopelijk beseffen we dat voldoende om toch met het nieuwe jaar weer iets te kunnen aanvangen. Een trouw jaar Daedalus.

    Like

  2. @Marina: en de vraag is ook eigenlijk terecht: hoezo een nieuw jaar, of eigenlijk: waarom de tijd verknippen?

    @Elise: het nieuwe jaar lijkt alweer verdacht onbijzonder, maar is het toch niet; waar is immers de winter??

    Like

Plaats een reactie