Kitty de zeemeermin

een echte zeemeermin

Ik doe de televisie aan en zie een zeemeermin. Dat is bijzonder; zeemeerminnen bestaan immers niet. Al snel blijkt het dan ook om een mensenvrouw te gaan, zij het een vrouw met een zeer sterke zeemeermin-wens. Zij huilt zilte tranen wanneer zij over haar onvervulbare wens vertelt en liet zich toch, voor veel geld, een zeemeerminnenstaart aanmeten.
Haar fascinatie is ontstaan door het zien van de film Splash, vertelt zij. En sedertdien heeft zich een verlangen gevormd zo sterk, dat zij zich eigenlijk alleen nog volwaardig voelt wanneer haar benen verborgen zijn in de kunstmatige staart en zij zich in water bevindt. “Dat voelt als thuiskomen”, hoor ik haar zeggen.

Bijzonder vind ik het dat iemand zich zo’n sterk beeld vormt van een niet bestaande werkelijkheid, dat die werkelijkheid haast werkelijker wordt dan de wel bestaande werkelijkheid. Dat je je in je leven kennelijk zo unheimisch kunt voelen dat een onmogelijk leven in een niet bestaande wereld zo’n krachtig verlangen oproept dat een flauwe afspiegeling van dat leven, met een kunstmatige zeemeerminnenstaart om je benen zwemmen in een zwembad, voelt als ‘thuiskomen’.

Inmiddels ontdekte ik dat Kitty, the mermaid of IJmuiden, want zo heet zij, of eigenlijk hij, want ook naar deze wereld blijkt zij al in een verkeerde gedaante te zijn afgedaald, haar meerminnenwens niet in stilte draagt. Zij is zelfs te huur.