En het is zondagnamiddag. De dag vervaagt, de buitenwereld verzwart. Stilte. Stilte die om mij heen kolkt, mij alleen maakt met flarden verleden en flarden toekomst (die ik mij alleen kan verbeelden) en de tijd die onverstoorbaar verstrijkt.
Straks komt alles weer op gang en is het avond.
remkovar 
Najaarssleet. Weer zo’n geweldig woord!
LikeLike
Waar zouden we zijn zonder onze dichters! (nu enkel proberen dergelijke woorden in alledag een plaats te geven, zo af en toe)
LikeLike
Het woord sleet gebruik ik wel hoor, maar dan in verband met schoenen en textiel enzo, zo van er zit al wat sleet op ip van het is versleten.
LikeLike
Ja, zo kan een mens ‘op momenten’ heerlijk (of juist niet, maar wellicht onrustig) voor zich uit dromen, terwijl hij tegelijk achterom kijkt. Dat is ondefinieerbaar en inderdaad tegelijk onverstoorbaar; de tijd trekt zich werkelijk nergens iets van aan.
LikeLike
Mooie woorden, mooie foto. Opgaan in toen en later, een loopje met het nu nemen, zo af en toe heel waardevol.
LikeLike
Hxc3xa9, George Burggraaff
(foto)
LikeLike