De tweelingen

Af en toe zie ik ze lopen, meestal hier in mijn straat. Ze collecteren voor de kerk, meen ik, en komen om die reden niet bij mij aan de deur. Vandaag gingen zij gekleed in een zwarte broek, een lang lichtblauw jack met een rood biesje en een rood mutsje op hun grijze haar. Identiek, en dat waarschijnlijk al meer dan zestig jaar.

Hun pas is altijd gehaast, alsof de duvel hen op de hielen zit, en dreigt voortdurend over te gaan in een drafje. Ze gaan licht gebogen en houden voortdurend contact met elkaar, al is het maar door het dragen van een katoenen tasje, waarvan ze er meestal meerdere bij zich hebben, te delen.

Vreemd te bedenken dat je ‘spiegelbeeld’ altijd direct naast je is, je aanraakt. Onmogelijk mij voor te stellen dat er altijd die ander is, die ook mij is. Is er dan nog sprake van twee persoonlijkheden, of is het er nog slechts xc3xa9xc3xa9n? Of iets tussen xc3xa9xc3xa9n en twee in?

18 gedachten over “De tweelingen

  1. ooooh! die ken ik! die scharrelden ook altijd bij mij in de buurt (nog steeds wel in die buurt denk ik, maar het is niet meer de mijne *snif*). Het schijnt dat ze een immense poppenverzameling hebben waar ze mee praten (volgens hun kapper, waar mijn ex ook heen ging) en dat ze in stereo diezelfde kapper belden om een afspraak te maken 🙂

    ik wil al heel lang een foto van ze maken. nooit gelukt. zou je me deze kunnen sturen?

    Like

  2. @fausto: in mijn geval de zeeheldenbuurt in groningen. ik geloof dat ze daar ook ergens wonen. althans, ze lopen er vaak. Maar iig buurten ten zuiden van het centrum, volgens mij.

    Like

  3. @Fausto: Zeehelden, Rivieren, in ieder geval bezuiden het spoor, hier in Groningen.
    @Johanneke: ik vond de foto hier, bijna onderaan de pagina.

    Eerlijk gezegd vind ik de foto minder geslaagd als foto van deze dames. Zij verdienen een portret gemaakt met open vizier, niet als schot in de rug.

    Like

Plaats een reactie