Erwtjes
Toen ze een meisje was van zeventien
moest ze een hele middag erwtjes doppen
op het balkon. Ze wou de teil omschoppen.
Ze was heel woest. Ze kon geen erwt meer zien.
Toen ging ze maar wat dromen, van geluk,
en dat geluk had niets van doen met erwten
maar met de Liefde en de Grote Verte.
Dat dromen hielp. Het scheelde heus een stuk.
En dat is meer dan vijftig jaar terug.
Ze is nu zeventig en heel erg fit
en altijd als ze ’s middags even zit,
mijmert ze, met een kussen in de rug,
over geluk enzo… een beetje warrig,
maar het heeft niets te maken met de Verte
en met Liefde ook niet. Wel met erwten,
die komen altijd weer terug, halsstarrig.
Ach ja, zegt ze. Ik kan mezelf nog zien,
daar in mijn moeders huis op het balkon,
bezig met erwtjes doppen in de zon.
Dat was geluk. Toen was ik zeventien.
Annie M.G. Schmidt
remkovar 
Ieder huisje heeft zijn kruisje?
LikeLike
niet zomaar een echtscheiding..
die scheurkalender van 1990 doet het toch maar goed.
LikeLike
Dan zijn het txc3xb3ch niet de erwtjes, maar de bijbehorende tijden xc3xa9n de aanwezigheid van moeder, dus liefde. De erwtjes en moeder zijn de Verte geworden!
LikeLike
hulde aan Annie!
Amici,
er staan weer bijdragen van vooral Fred en mij bij de Leesclub. Natuurlijk klikken jullie weer even op deze onbeschaamde *spam*, voor jullie (ongezouten) mening.
Schrijven jullie binnenkort ook weer een recensie, want de laatste tijd is het wel wat karig.
LikeLike
Mooi ja. Valt me trouwens op hoe veel mensen alleen de mooie dingen uit hun jeugd onthouden 🙂
LikeLike