Tussen volwassenheid en kindertijd heeft heel lang een vrij duidelijke grens bestaan. Door iedereen als zodanig gekende momenten in het leven bepaalden dat een jongen of meisje was toegetreden tot de kring der volwassenen. Daarbij was ‘volwassen zijn’ het begeerde doel; pas als volwassene speelde je een volwaardige rol.
Met het toenemen van de welvaart schoof de grens tussen kindertijd en volwassenheid naar boven op. Kinderen waren minder snel nodig bij het verwerven van inkomen, kind zijn werd als een op zich waardevolle levensfase gezien. Ten slotte werd de overgang naar volwassenheid zo ver uitgesteld dat een nieuwe levensfase ontstond: die van de jongere.
Geen kinderen meer, maar ook nog geen volwassenen. Nog altijd was de volwassene het voorbeeld; al waren ze het nog niet, jongeren namen volwassen gedrag over om te laten zien dat ze toch eigenlijk ten onrechte nog niet als volwaardig werden gezien.
Vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw begon de emancipatie van de jongeren. Jongerencultuur ontstond, en werd steeds belangrijker.
En nu, aan het begin van de 21e eeuw lijkt het perspektief helemaal om te keren. Het is niet meer de jongere die volwassen wil zijn, de volwassene wil jong zijn. Een steeds groter deel van onze wereld wordt ingericht naar het beeld van de wereld van de adolescent.
Neem een transistorradio en loop de fm-schaal langs. Popmuziek in allerlei varianten is je deel. Het enige afwijkende geluid komt van radio 4. Maar die zender moet haar etherfrequentie nu waarschijnlijk inleveren, er blijkt immers een popvariant te zijn die nog niet via de ether te beluisteren is.
Ingrijpender zijn de gevolgen voor het beeld dat vrouwen wordt voorgehouden. Jong zijn, en als dat niet meer kan: jong lijken, is al lang een het ideaalbeeld voor een vrouw. Maar nog steeds ging het erom een jonge vrouw te zijn. Inmiddels zijn we zo ver dat vrouwen zich geroepen voelen de uiterlijke kenmerken van prepuberale meisjes aan te nemen. Okselhaar is al langer ondenkbaar, je benen scheren is al een aantal jaren vanzelfsprekend, en nu lees ik dat ook schaamhaar uit is.
En wij begrijpen natuurlijk dat dit niets te maken heeft met het willen voldoen aan in de maatschappij levende schoonheidsidealen en alles met het uitdrukken van vrouwelijk zelfbewustzijn: ze doen het omdat ze het zelf gewoon mooi vinden.
Zoals andere vrouwen een gezichtsluier dragen omdat ze het zelf gewoon willen…
remkovar 
*is waarschijnlijk blond*
LikeLike
hoe weet je dat er een Zweed was dan? ( nee, ik ben niet blond…)
LikeLike
Dankzij Webstats4u (over de kleur van het haar zegt Webstats overigens niets)
LikeLike
Jammer, want brunettes zijn in…..
LikeLike
Oh, zo bedoel je, op je weblog. Ach joh, ik krijg alle nationaliteiten, sta er toch niet bij stil dat een Zweed voor iemand als jij een unicum is š
Maar brunettes zijn in? Ben ik dus toch uit š (evenals het gros van de Zweden)
LikeLike
Mooi onderwerp voor een ouder wordende vrouw. Enerzijds voel ik mij sinds een aantal jaren eindelijk echt volwassen worden, wat ik als zeer aangenaam ervaar. Anderzijds, zeker met puberzonen in de buurt, wil ik niet ouderlijk lijken. Ik ben slank, sportief en kleed mij niet ouwelijk. Natuurlijk omdat ik het zelf leuk vind, maar er is zeker ook een druk vanuit de maatschappij dat je aan bepaalde voorwaarden moet voeldoen om geaccepteerd te worden. Sterker nog, ik voel soms ineens hoe krampachtig ik me gedraag om vooral de goedkeuring en waardering van mijn zoons te krijgen. Maar uiteindelijk doe ik dat wel zelf. De maatschappij kan nog zo dwingend zijn, uiteindelijk heb je zelf de keuze. Soms is dan de consequentie dat je alleen moet durven zijn in wat jij nou echt zelf vind of wil. En dat is best lastig. Het geeft ook niet als je er graag bij wil horen, alleen wees je er wel van bewust en doe niets dat ten koste van je eigenste zelf gaat.
LikeLike
Jij doelt natuurlijk op die gezichtssluier… en toch zijn er xc3xa9cht vrouwen die xc3xa9cht zo’n ding dragen omdat ze het zelf willen! Net zoals er xc3xa9cht vrouwen zijn die xc3xa9cht omdat ze het zelf willen aan bepaalde schoonheidsidealen pogen te voldoen. Die schoonheidsidealen zijn trouwens divers: thinspiration (pas op dat men je niet gaat googlen op dat woord) is wel xc3xa9xc3xa9n van de ergste vormen, maar ook het volhangen van je lichaam met piercings en andere kunstmatige onderdelen, heeft weinig met heersende normen te maken toch?
LikeLike
@ Julixc3xabtte: je doet het uiteindelijk zelf, inderdaad, en het gaat dan ook om het bewaren van het eigene ten opzichte van het gemeenschappelijke. Zwervers zijn daar bijvoorbeeld heel goed in…
@Janneke: je lichaam {volhangen] met piercings en andere kunstmatige onderdelen heeft volgens mij alles te maken met heersende normen, zij het die van een deelcultuur.
En die ‘gezichtsluiers’ zijn natuurlijk een onbedoelde belediging van de Islam. Hoor je dat ik helemaal niet lach?!
LikeLike
Dat van die zwervers geloof ik niet hoor….
en over wat ~Janneke zegt: mensen willen diep van binnen graag gezien worden en bijzonder zijn denk ik. Sommigen doen dat met piercings anderen met hele grote nep borsten enz. Maar ik ik geloof dat het er om gaat dat je gezien wil worden in wie je bent of denkt te zijn.
LikeLike
Nou, Daedalus, vertel mij dan is wanneer je volgens jou helemaal niet aan heersende normen meedoet. In het klooster zijn kruisen nogal in en die oranje AH-tassen zijn heel populair bij zwervers. Je kunt er toch ook bewust voor kiezen om ergens bij te horen? Of bewust ervoor kiezen dat een heersende norm je wel of niet aanspreekt, en dat je daar dus wel of niet aan meedoet? En dat laatste wat je zegt snap ik, blond als ik ben, helemaal niet.
@Julixc3xabtte: sommige mensen willen juist niet gezien worden, niet opvallen, wat uiterlijk betreft… ik denk dat dat toch in de aard van het beestje zit. Mensen willen erkenning, dat denk ik wel, maar dat hoeft lang niet altijd in het uiterlijke te zitten.
LikeLike
@Janneke: mijn bedoeling was niet te beweren dat het hoe dan ook verkeerd is je naar een of andere norm te voegen. Wel verbaast het mij te zien dat mensen niet onderkennen dat ze zich conformeren naar zo’n norm en, integendeel, juist denken dat ze bezig zijn met de allerindividueelste expressie van hun uniciteit.
Hier vind je een grote contradictie, die bijvoorbeeld in veel reclames tot uitdrukking komt: laat door middel van ons unieke product (oplage minstens enkele miljoenen) zien hoe bijzonder je bent.
En dat laatste, dat gaat over de gezichts luier die ik de moslima’s abusievelijk voor het gezicht hing… wat jou natuurlijk direct opviel (dacht ik)
LikeLike
Dat laatste ja, in zoverre snapte ik het nog wel (ben dan ook middenblond), maar wat ik mis ‘the point’… En verder durf ik te beweren dat ik wel degelijk mezelf ben, doe wat ik zelf wil en me weinig aantrek van heersende normen, wat uiterlijk betreft. Heb geen zin om nou weer helemaal te moeten uitleggen waarom ik dat durf te beweren; geloof wat je wilt geloven, het is gelukkig je goed recht.
LikeLike
-correctie: maar ik mis “the point”. Oftewel: waarom zeg je het?
LikeLike
@Janneke: ooh, je voelt je aangesproken..!
“En verder durf ik te beweren dat ik wel degelijk mezelf ben, doe wat ik zelf wil en me weinig aantrek van heersende normen, wat uiterlijk betreft.”
The point zit ditmaal in het woord ‘weinig’, lijkt mij…
LikeLike
“En die ‘gezichtsluiers’ zijn natuurlijk een onbedoelde belediging van de Islam. Hoor je dat ik helemaal niet lach?! ”
Die bedoelde ik. Daarin miste ik the point.
LikeLike
@Janneke: okay okay…
Het gaat om de schrijfwijze van de sluiers die moslima’s, vooral in Islamitische landen, dragen. Met 1 s of met 2 s-en? Denkend aan de schrijfwijze met 1 s, gezichtsluiers dus, zag ik plotseling die ‘gezichten’ voor mij, verborgen door een luier. Dat beeld deed mij lachen.
Je weet dat lachen om gezicht(s)sluiers bij sommige moslimmannen helemaal niet goed valt en zelfs kan leiden tot rellen in landen waar iedereen wel moslim lijkt te zijn. Omdat de Islam immers beledigd is. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben, dus ontkende ik meteen dat ik gelachen had. Voor de zekerheid…
LikeLike
Een wat late reactie op deze log.
Ik ben inderdaad zo’n dame die bezig is met mijn lichaam zo jong en vitaal mogelijk te houden. Ik sport 5 maal in de week, ga elke week naar de sauna, elke vier weken naar de masseur, elke zes weken naar de rimpelbestrijding (schoonheidsspecialiste), eet geen suiker en zoetstofen, geen geur-, kleur- en smaakstoffen, geen conserveermiddelen, geen alcohol, geen koemelkproducten en geen varkensvlees. Ik doe dat om weer (ben heel lang ziek geweest) vitaal te zijn en om van het leven te kunnen genieten. Het resultaat is inderdaad dat ik er heel goed uitzie en een fantastisch lijf heb waar ik schaamteloos van geniet in de spiegel van de sportschool.
Ik ken daarentegen veel mensen die daar niet om geven
en die kennis als het hoogste goed zien. Immers wanneer wij komen te overlijden is het dxc3Ā”t wat we mee nemen; onze kennis en onze ervaringen. Ik denk echter dat ons lichaam ons alleen tijdens deze besaantsvorm is gegeven en voor mij is het juist een uitdaging om dat lichaam zo goed mogelijk te verzorgen, te koesteren en er uit te halen wat er in zit. Want straks dan heb ik het niet meer. (En door mijn ziekte weet ik wat het is om het tijdens dit leven niet meer te ‘hebben’.)
En inderdaad, mijn dochter ziet er uit als een kindvrouwtje. Straks gaat ze naar het kerstdiner van (lagere)school in compleet gala met hoog opgestoken haar en zwaar opgemaakte ogen en roodgeverfde lippen, op hele hoge hakken. Dat is inderdaad iets wat hoort bij welvaart. Zo zie je op schilderijen uit de zeventiende eeuw dat er toen blijkbaar ook geen kindertijd was. Kinderen zien er uit als mini volwassenen in precies dezelfde kleding.
Ik werk en ben opgegroeid in de modewereld. Mijn ouders werkten ook in de mode en ik ben inmiddels de vijfde generatie. Op mijn vijfde zat ik al in de krulspelden wanneer daar tijd voor was in de zaak en op mijn zevende ging ik de catwalk op. Op mijn zestiende verpunkte ik hevig en mijn ouders hadden daar geen enkel bezwaar tegen, dat was heel prettig. Menig vriendinnetje verscheen voor het uitgaan met een plastic tasje bij ons aan de deur om zich vervolgens om te kleden. UIteindelijk ben ik helemaal in de anti-mode wereld terecht gekomen (en liep ik de catwalk voor alternatieve, anti modeontwerpers). De kapsalon die ik nu heb is niet meer die hippe trendy salon uit de jaren zestig. Ik doe voornamelijk mensen die een hekel hebben aan mode en een hekel aan trendy kapsalons waar ze het gevoel hebben dat er van alles niet aan hen klopt. Ik knip mensen nooit kort omdat het mode is maar omdat ze daar zelf om vragen en wanneer ze het willen laten groeien dan ga ik daar ook weer graag in mee. De grootste gruwel van deze tijd vind ik de trend watchers. Gatfer de gatfer!
En wat dat ontharen betreft: wist je trouwens dat borstharen bij mannen ook niet meer hoort? Die moeten zich tegenwoordig ook helemaal laten harsen om er weer uit te zien als dat jongetje van zeventien! Ha!
Ik ben blij dat mijn man een echte 40+ buik heeft maar toch… toen hij z’n rug had laten harsen voor de zomervakantie vond ik dat toch heel feestelijk. NIet omdat hij er daardor jonger uitzag (dat was niet het geval) maar omdat het zo heerlijk zacht was. En dat geldt ook voor mijn geharste lichaamsdelen; hij vind het zo heerlijk zacht, ik ook!
So to hell met die mode. Sommige dingen zijn gewoon prettig en deze tijden bieden ons die mogelijkheid, hoera!
En tot slot de sluier. Ik vind ze mooi en praktisch. (Zouden ze op lagere verplicht moeten stellen: beste middel tegen die nare luizen!) En de gesluierde vrouwen die bij mij in de kasalon komen hebben daar onder prachtig, glazend haar! Thuis hebben ze ‘m inderdaad nooit om. Dan mag de man van die schoonheid genieten. Burka’s daarentegen kan ik niet waarderen. Dat verbergt zowat de ziel van een vrouw. En waarom?
LikeLike