Highlands

Vanmiddag bracht Shareaza de song Highlands van Bob Dylan, van zijn cd Time out of Mind. Het is een lang lied en met mijn trage verbinding ging er heel wat tijd overheen. Maar het is een van mijn meest geliefde songs (die vreemd genoeg ongenoemd bleef ten tijde van het stokje).

Het is een lange monoloog van een man die weet dat zijn leven weliswaar nog niet voorbij is, maar dat zijn jeugd en de overige hoogtepunten definitief achter hem liggen. Wat rest zijn the Highlands, waar hij binnen niet al te lange tijd hoopt aan te komen.

There’s a way to get there, and I’ll figure it out somehow
But I’m already there in my mind
And that’s good enough for now

Tegen de achtergrond van de hypnotiserende begeleiding mijmert hij over het leven, dat op zijn best lijkt te bestaan uit een lange aaneenschakeling van misverstanden ‘and some bad turns’.

I don’t want nothing from anyone, ain’t that much to take
Wouldn’t know the difference between a real blonde and a fake
Feel like a prisoner in a world of mystery
I wish someone would come and push back the clock for me

Dat lijkt wel te moeten uitlopen op een flinke dosis somberheid, maar de kracht van het nummer is juist de berusting, waardoor alle vergeefsheid draaglijk wordt. Midden in de song beschrijft Dylan een hilarische scène die zich afspeelt in Boston town, in some restaurant:

I’m in Boston town, in some restaurant
I got no idea what I want
Well, maybe I do, but I’m just really not sure
Waitress comes over
Nobody in the place but me and her

It must be a holiday, there’s nobody around
She studies me closely as I sit down
She got a pretty face and long white shiny legs
I said: “tell me what I want”
She said: “you probably want hard boiled eggs”

I said: “that’s right, bring me some”
She says: “we ain’t got any, you picked the wrong time to come”
Then she says, “I know you’re an artist, draw a picture of me!”
I said, “I would if I could, but I don’t do sketches from memory.”

“Well”, she says, “I’m right here in front of you, or haven’t you looked?”
I say, “all right, I know, but I don’t have my drawing book!”
She gives me a napkin, she says, “you can do it on that”
I say, “yes I could but, I don’t know where my pencil is at!”

She pulls one out from behind her ear
She says: “all right now, go ahead, draw me, I’m standing right here”
I make a few lines, and I show them for her to see
Well she takes the napkin and throws it back
And says: “that don’t look a thing like me!”

I said, “Oh, kind miss, it most certainly does”
She says, “you must be joking.'” I say, “I wish I was!”
Then she says, “you don’t read women authors, do you?”
At least that’s what I think I hear her say,

“Well”, I say, “how would you know and what would it matter anyway?”

“Well”, she says, “you just don’t seem like you do!”
I said, “you’re way wrong.”
She says, “which ones have you read then?” I say, “I read Erica Jong!”
She goes away for a minute and I slide up out of my chair
I step outside back to the busy street, but nobody’s going anywhere.

Ik kan dat verhaal keer op keer horen en het brengt telkens weer een glimlach op mijn lippen, zoals het hele nummer mij domweg gelukkig maakt.